Η ομοιοπαθητική δεν είναι απλά μια θεραπεία με χάπια. Είναι ιατρική, έχει επιστημονική βάση και δεν έχει καμία σχέση με ανατολικές θρησκείες, βελονισμό, ρεφλεξολογία.
Η ομοιοπαθητική είναι
τρόπος ζωής. Πολλοί ασθενείς επισκέπτονται το ιατρείο και θεωρούν πως με ένα
μαγικό τρόπο, σε μια μέρα θα εξαφανιστούν προβλήματα που τους ταλαιπωρούσαν
χρόνια. Επίσης φάρμακα καρδιολογικά, αντιϋπερτασικά, θυρεοειδικές ορμόνες κ.α. δεν
διακόπτονται σε καμία περίπτωση.
Η ομοιοπαθητική, όπως και η αλλοπαθητική ιατρική έχει
ποσοστό επιτυχίας της τάξης του 80%. Όταν λοιπόν δεν θεραπεύεται κάποιος είτε
λόγω λάθος του γιατρού είτε λόγω επιβαρυμένου από χημικά οργανισμού, στρέφεται
αυτόματα κατά της ομοιοπαθητικής. Όταν όμως στην αλλοπαθητική ιατρική ο ιατρός
κάνει λάθη, δεν κατηγορούμε ποτέ συνολικά την ιατρική επιστήμη αλλά τον ίδιο
τον ιατρό.
Επιπλέον. πολύ συχνά αναζητούμε αλλαγή στη συμπεριφορά
ιδιαίτερα των παιδιών, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Η ομοιοπαθητική όντως
μπορεί να επηρεάσει την διάθεση του ανθρώπου, μέσω της ισορροπίας που προσφέρει
ολιστικά στον οργανισμό. Αλλά αυτό δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη.
Ειδικά όταν το περιβάλλον δεν βοηθάει. Πχ. Ο γονέας ενός ζωηρού παιδιού θεωρεί
πως με ένα χάπι θα αλλάξει συμπεριφορά το παιδί του ενώ ο ίδιος το μεγαλώνει
χωρίς όρια, ή ίσως και με ενδοοικογενειακά διάφορα προβλήματα.
Επίσης η ομοιοπαθητική δεν είναι μόδα την ακολουθώ 1 μήνα
βλέπω βελτίωση και μετά βαριέμαι να συνεχίσω, πρέπει να ακολουθείται για μια
ζωή, χωρίς όμως να καταδικάζουμε την αλλοπαθητική ιατρική. Απλά με την
ομοιοπαθητική προσπαθούμε να ελαχιστοποιήσουμε όσο γίνεται την πρόσληψη χημικών
σκευασμάτων. Εννοείται, πως αν δεν βλέπουμε σε κάποια ασθένεια βελτίωση
χορηγείται το αλλοπαθητικό φάρμακο. Δεν είναι δυνατό να θέτεται η ζωή του
ανθρώπου σε οποιονδήποτε κίνδυνο. Για αυτό τον λόγο και η ομοιοπαθητική πρέπει
να ασκείται μόνο από ιατρό και κατά τη γνώμη μου με κλινική εμπειρία. Μόνο ο ιατρός
μπορεί να γνωρίζει τα όρια που μπορεί να φτάσει για να χορηγήσει αλλοπαθητικά
φάρμακα.
Για να μπορεί κάποιος να εκφραστεί αρνητικά για την
ομοιοπαθητική, πρέπει να γνωρίζει, να μελετήσει σε βάθος την θεωρία της και να
μην αρκείται σε δημοσιεύματα του διαδικτύου.
Αυτό που πρέπει με τη σειρά μας όλοι οι γιατροί να έχουμε
στο νού, είναι η αρχή του Ιπποκράτη «ωφελείν ή μη βλάπτειν», όπως και ότι
θεραπεύουμε ασθενείς και όχι ασθένειες.
About 
